Takkenhersens
Takkenhersens
‘Ik denk dat dit Mozart is’ zegt Judith.
Wij rijden door het Drentse landschap met klassieke muziek op de achtergrond en genieten.
‘Het is mysterieus buiten met al die prachtige bomen’ zegt ze.
‘Weet je, bij de tekenleraar in de eerste klas moesten we een boom tekenen. Teken een boom zei hij precies zoals jij dat wilt met alles er op en er aan. Dat had hij heel goed bedacht. Hij wist meteen wat voor vlees hij in de kuip had.’
‘Hoezo?’
‘Uit de getekende bomen kon hij precies aflezen hoe je in het leven staat. Hij nam later mijn tekening als voorbeeld. Mijn boom had wortels.’
‘En??’
‘Nou dat betekent dat ik graag stevig op de grond sta. Mijn takken rijkten tot de grond.’
‘Wat betekent dat?’
‘Dat weet ik niet meer.’
‘Ja het is Mozart. Dat hoor je toch meteen’
De afkondiging bevestigde haar kennis van muziek.
‘Weet je, ik had vannacht een blauwe auto. Ik kon hem alleen niet parkeren.’
‘Was hij te groot?’
‘Nee er was geen plek op de parkeerplaats.’
Die ochtend haalde ik Judith op voor een ritje door Drenthe en een heerlijke lunch op een van de vele Brinken.
‘We gaan vandaag een dagje uit, wil je dat’ zei ik tegen haar.
‘Hartstikke leuk.’ Judith glom van oor tot oor.
Ze keek nog even in haar tas om te zien of ze alles bij zich had en opende haar portemonnee.
‘Ik heb wel een pasje maar weet het nummer niet meer. Ik vind dat heel vervelend. Ik had bijna een naar woord gezegd.’
‘En dat is ….’
‘Takkenhersens’.
‘Heb je takken in je hersens?’
Ze lachte voluit.
‘Sorry dat ik een grapje maak’, zei ik.
‘Ik vind het beter om er om te lachen’ zei Judith. ‘Ik zie een mooie boom voor me met takkenhersens.’
Weer lachen we en gaan op pad.